Rimljani su na Iberijsko poluostrvo čvrsto zakoračili 206. godine pre n. e. predvođeni Scipionom Afrikancem, pobednikom dugotrajnog rata koji je Republika vodila protiv slavnog kartaginskog vojskovođe Hanibala Barke. To je bio tek prvi u nizu ratova koji će potrajati gotovo 200 godina koliko je legijama trebalo da pokore borbene stanovnike Hispanije (današnje Španije). Marko Tulije Ciceron pronicljivo je zaključio da je ova borba vođena „između smrtnih neprijatelja, ne da bi se odredilo ko je od njih snažniji, nego ko će je preživeti“.
Vrhovno zapovedništvo nad vojskom za rat protiv Keltibera povereno je 152. godine pre n. e. nastupajućem konzulu Kvintu Fulviju Nobilioru, sinu vojskovođe Marka Fulvija koji je ranije uspešno ratovao baš u Hispaniji. Od Nobiliora je očekivano ne samo da umiri pobunjena plemena nego i da osvoji nove teritorije i stavi ih pod vlast Republike. Rat je bio na pomolu, a to je bilo postignuće koje su Rimljani oduvek najozbiljnije shvatali. Novi konzul mogao je da okupi vojsku tek nakon svog izbora. Organizovanje ovako velikog pohoda zahtevalo je puno vremena i truda. To je značilo da Nobilior ne bi stigao u Hispaniju pre početka leta 153. godine pre n. e. Rimljani ne bi imali dovoljno vremena za ostvarenje planiranog vojnog cilja jer je jesen rano stizala u planinska područja, pa je već u septembru bilo gotovo nemoguće nastaviti ratne operacije. Zato je Nobilioru bio neophodan još jedan važan strateški činilac – dodatno vreme.
Novi konzuli u Rimu birani su na martovske Ide, odnosno 15. marta. Toga dana istovremeno je zvanično otpočinjala nova godina. Sveštenici predvođeni prvosveštenikom boga Jupitera prinosili su, tokom duge i svečane ceremonije, žrtve vrhovnom božanstvu rimskog Panteona. Običan narod veselio se slaveći dolazak Nove godine uz obilje hrane i pića. Izbor konzula, religijske ceremonije i svetkovine bili su deo viševekovne tradicije vezane za ovaj dan koji je se gotovo poklapao sa prolećnom ravnodnevicom. Međutim, te sudbonosne godine sredinom II veka pre n. e. sve se izmenilo jednom praktičnom odlukom rimskog Senata. Jedan od sačuvanih fragmenta 47. knjige istorijskog dela „Od osnivanja Grada“ rimskog istoričara Tita Livija rečit je svedok ove značajne promene: „Konzuli su od 528. godine od osnivanja Grada (po našem računanju vremena 153. godine pre n. e.) stupali na dužnost na januarske Kalende (1. januara). Uzrok za promenu datuma njihovog izbora bila je pobuna u Hispaniji.“
Ovaj kratki zapis potvrđuje da je prilikom izbora Kvinta Fulvija Nobiliora i njegovog kolege Tita Anija Luska došlo do pomeranja datuma početka zvanične rimske kalendarske godine. Nobilior je tako dobio dva dragocena meseca više da bi na vreme okupio vojsku, otpremio je u Iberiju i tamo uspešno okončao vojni pohod. Niko od onih koji su o tome odlučivali nije ni slutio kakve je dalekosežne posledice nosila ova promućurna administrativna odluka. Pojedini istoričari veruju da rimskom Senatu jednako kao i pobunjenim stanovnicima Iberijskog poluostrva možemo da zahvalimo za datum kada proslavljamo početak Nove godine.
Kalendar koji su ustanovili stari Rimljani i danas je, gotovo neizmenjen, u svakodnevnoj upotrebi. Njihov najstariji kalendar imao je samo deset meseci. Mart (lat. Martius), prvi mesec u godini nosio je sasvim prigodno ime boga rata Marsa. Za drugi mesec, april (lat. Aprilis) nije sigurno utvrđeno poreklo imena. Dok jedni smatraju da je ovaj mesec dobio ime prema boginji Afroditi, odnosno Veneri, drugi veruju da naziv potiče od latinske reči aperio u značenju otvoriti, jer se tokom ovog meseca priroda budi, odnosno otvara. Poreklo naziva za treći i četvrti mesec takođe nije sa sigurnošću utvrđeno. Maj je najverovatnije dobio ime prema Maji, boginji rasta i plodnosti, dok je jun nosio ime boginje Junone, zaštitnice braka i Jupiterove supruge. Pesnik Ovidije nudi nešto drugačije objašnjenje. Po njemu maj je dobio ime prema precima, starima, (lat. maiores) dok je nasuprot njemu jun bio posvećen mladima (lat. iuniores).
Peti i šesti mesec nosili su imena prema rednim brojevima: kvintilis (lat. Quintilis), peti i sekstilis (lat. Sextilis), šesti mesec. Potom su ih sledili septembar (lat. September), odnosno sedmi, oktobar (lat. October), osmi i novembar (lat.November), kao deveti mesec. Godina se završavala u decembru (lat. December). Naš dvanaesti mesec nosi tako pomalo neuobičajeno ime – deseti. Ova godina imala je samo 304 dana, što je Rimljanima moralo stvarati velike probleme.
Kao potvrdu za ovu pretpostavku Makrobije je u svom delu „Saturnalije” zapisao i sledeće: „Povremeno se dešavalo da ciča zima zapadne u letnje mesece i suprotno tome, velike vrućine zavladaju u zimskim mesecima. Kada se tako nešto dogodilo, bilo je dozvoljeno da se pridoda određeni broj dana, a da se ne pominje ime meseca, tako da se doba godine prilagodi pojavama na nebu koje su bile odgovarajuće za tekući mesec.”
Zbog nepraktičnosti ovakvog kalendara pojedini naučnici smatraju da je rimska godina uvek imala dvanaest meseci. Istorijski izvori pripisuju legendarnom osnivaču Rima, Romulu i njegovom nasledniku Numi Pompiliju stvaranje takvog kalendara. Prema predanju oni sudodali još dva meseca – januar (lat. Ianuarius) i februar (lat. Februarius). Januar je bio posvećen bogu sa dva lica Janusu, božanstvu početka i promene, dok se poreklo imena februara vezuje za kult pročišćenja (lat. Februatio). Čini se da su ova dva meseca prvobitno pridodata na kraj godine, ali su kasnije pomerena na njen početak.
Nikola Keravica
Add Comment